Świątecznie o przyjaźni i inności - "Władysław i Annabella - historia pewnego misia i lalki" w Teatrze Lalki i Aktora w Wałbrzychu

„Władysław i Annabella – historia pewnego misia i lalki” wg scenariusza i w reżyserii Zuzanny Mukoid to pogodna, lecz poruszająca trudne tematy opowieść dla najmłodszych. Prosta, osadzona w kontekście świąt Bożego Narodzenia, fabuła o kolorowym sklepie z zabawkami oswaja dzieci z tematem inności, samotności i podkreśla wyjątkową wartość przyjaźni pokonującej wszelkie przeszkody.

Miś Władysław, nazywany pieszczotliwie Władziem, jest odważny i poczciwy, lecz pozbawiony jednego uszka. Lekko nadtłuczona lalka-baletnica, Annabella, po niefortunnym upadku jest zniechęcona do tańca. Ponieważ „wybrakowanych” zabawek nikt nie chciał kupić, dwójka odmieńców wydaje się skazana na spędzenie świąt w opustoszałym sklepie z zabawkami, w którym Sprzątaczka (Anna Jezierska) robi ostatnie porządki pod okiem czujnego Stróża (Paweł Pawlik). Dopiero pojawienie się Krampusa (Jakub Grzybek) czyli fajtłapowatego pomocnika świętego Mikołaja wprowadzi trochę życia w ten przygnębiający obrazek, a Władysław i Annabella podejmą wysiłki, by pomóc Krampusowi wrócić do mikołajowych sań i zdążyć z dostarczeniem świątecznych prezentów.

Prostą historyjkę osadzono w ciekawych ramach konstrukcyjno-scenograficznych. Podstawą sklepu jest rozsuwany kolorowy „stolik”, który w miarę rozwoju akcji ulega licznym przeobrażeniom. Zmiany w przestrzeni scenicznej są wynikiem działań Sprzątaczki i Stróża, którzy są zarówno pełnoprawnymi postaciami spektaklu, jak i animatorami lalek Władysława i Annabelli. Interesującym pomysłem jest wprowadzenie w ramy opowieści odrębnej baśni o Królestwie Cieni, przekładającej na poetycką metaforę historię baletnicy. Scena wznoszenia baśniowego miasta z kolorowych klocków oraz animowanie różowej wstążki (obrazującej księżniczkę) i latawca (smok) może stanowić inspirację do twórczych zabaw z dzieckiem już poza kontekstem teatralnym. Szczególnie efektowna estetycznie okazuje się scena wykorzystująca techniki teatru cieni. Miś i lalka poprzez widmowe obrazy opowiadają o swoich losach i nieszczęśliwych wypadkach, które skazały ich na samotność.

Przedstawienie ma dla młodych widzów, obok rozrywkowego, charakter edukacyjno-terapeutyczny. Opowieść o zranieniach, zawiedzionym zaufaniu i odmienności, która kończy się happy endem, przekonuje, że życiowe porażki nie muszą prowadzić do izolacji i rozpaczy. Przyjaźń odmienia tytułowych bohaterów: Annabella ośmiela się zatańczyć dla Władysława, Władysław znajduje w sobie odwagę, by ruszyć na spotkanie dzieci.

Spektakl jest dobrze zagrany, Jezierska i Pawlik świetnie dają sobie radę z „rozdwojeniem” ról, nadając indywidualne charaktery tytułowym postaciom, których nie sposób nie lubić. Najwięcej uciechy wzbudza jednak u maluchów Krampus, który wygłasza zabawne rymowanki-zaklęcia, pociągając za czerwony pompon u niby-błazeńskiej czapki.

„Władysław i Annabella” przemówi przede wszystkim do najmłodszych dzieci (3-5 lat) mocno kolorową scenografią (autorstwa Barbary Szymczak), efektami świetlnymi, pogodną muzyką (aut. Aleksandra Socewicz) i prostymi rozwiązaniami fabularnymi (wątek „fałszywego” Mikołaja, pod którego podszywa się Stróż, by pomóc przyjaciołom, nie został rozwinięty, a szkoda). Dorośli wychwycą z pewnością słowne żarciki skierowane tylko do nich, lecz serwowane dość oszczędnie. Przedstawienie jest jednak rzetelnie skomponowane i zagrane i jest odpowiedzią na dziecięce pragnienie wartościowych historii z morałem i szczęśliwym zakończeniem.