"Wielkie pytanie" - reż. Marcin Jarnuszkiewicz - Teatr Pinokio w Łodzi - XXVIII Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek w Opolu

Po co jestem na tym świecie? Jaki jest sens mojego istnienia? Spektakl Teatru Pinokio z Łodzi  „Wielkie pytanie” w reżyserii Marcina Jarnuszkiewicza w prosty i piękny sposób konfrontuje młodego widza z egzystencjalnymi dylematami. Paradoksalnie w przedstawieniu opartym na tekście filozoficznej bajki Wolfa Erlbrucha (w przekładzie Juliana Kutyły) nie ma jednak pytań – jest tylko wielość odpowiedzi.

Bohaterem oszczędnego w słowach scenicznego przekazu jest bezimienny człowiek (malutka lalka w czarnym ubranku) – „każdy”, który gdzieś pośrodku świata obserwuje przepływ ludzi i zjawisk. Każda z pojawiających się obok niego postaci udzieli mu odpowiedzi: „jesteś po to…”. Człowiek przemieszcza się po dwóch pochyłych, „pustynnych” platformach, spotykając rozmaitych ludzkich i zwierzęcych bohaterów.

Dramat człowieka rozgrywa się w formalnej mikroskali: niewielkie lalki animowane są przez ubranych na czarno aktorów w białych maskach. Postaci pojawiają się na scenie dosłownie na mgnienie oka, a wielość bohaterów podkreśla upływ czasu i różnorodność życiowych przeżyć everymana. Wśród ich sugestii i rad pojawiają się zarówno konkrety („jesteś po to, by obchodzić swoje urodziny / by się bić / by śpiewać swoją pieśń…”), jak i filozoficzne zagadki („jesteś, bo jesteś”). Komunikaty wypowiadane są półgłosem, niekiedy szeptem, na tle odgłosów naturalnych zjawisk (szum morza, ryk burzy, śpiewa ptaków). Melancholijny klimat przedstawienia podkreśla znakomita muzyka Mateusza Dębskiego.

Komponowane przez aktorów mini-dialogi i mini-epizody zanurzone są w egzystencjalnym smutku i zadumie, otwierają nowe myślowe ścieżki, mobilizują do filozoficznego namysłu. Twórcy rysują przed oczyma widza piękne obrazy życia w jego najbardziej pierwotnej postaci, skupionej na relacjach człowieka z drugim człowiekiem i światem. Główny bohater wydaje się dość zagubiony, odnajduje swoje „ja” w opozycji do „ty”.

Spektakl jest niezwykle wyciszony, skupiony na wrażliwości i delikatności podnoszonych filozoficznych kwestii. Może stanowić ważną inspirację do rozmów z młodym widzem, poszukiwania własnych odpowiedzi na „wielkie pytania”.

Fot. Dariusz Senkowski