Najnaje, czyli - jak się już przed laty przyjęło w środowisku teatralnym - najmłodsi widzowie, są, wbrew pozorom, bardzo wymagający. Jak stworzyć dobry spektakl dla małego człowieka, który przygodę ze słowem dopiero zaczyna (lub wkrótce zacznie), nie na długo skupia uwagę, uczy się rozpoznawać twarze, barwy i dźwięki? Twórcy najnowszego przedstawienia Wrocławskiego Teatru Lalek, pt. "Świat WOW!" poradzili sobie z tym zadaniem za pomocą bardzo prostych, a zarazem efektownych środków wyrazu: światła i cienia, kolorów oraz łagodnej muzyki.
Spektakl, w którym warstwa słowna jest bardzo ograniczona (choć wielokrotnie powraca w nim szeptane tytułowe "wow"), przybiera postać zabawy między dwiema bohaterkami w bieli (Aneta Głuch-Klucznik i Aleksandra Mazoń), które zrazu funkcjonują jako swoje "sobowtórki", by następnie wejść w interakcję. Dzięki bieli wypełniającej całą scenę z wielkim ekranem w tle z zaciekawieniem można śledzić ich eksperymenty z promieniami światła z reflektorów i małych latareczek (łapanie barwnych plam, żonglowanie świetlnymi kółeczkami czy wzajemne "łaskotanie" światłem). Aktorki budują też własny teatrzyk cieni, w którym najpierw obie są animatorkami, a następnie cienie tworzone przez jedną z nich stają się postaciami wchodzącymi w ruchowy dialog z drugą. Szczególnie efektowna i atrakcyjna dla młodych widzów jest scena, w której aktorki prezentują błyszczącą półkulę jako wklęsłe zwierciadło, w którym odbija się widownia, a następnie same się w niej chowają.
Przedstawienie jest płynnym seansem barwnych i świetlnych obrazów, które można również przełożyć na zabawę w dzieckiem w domu. Muzyka jest łagodna i spokojna, nie rozprasza, stanowi pogodne tło dla zmieniających się obrazów. W finałowej części spektaklu aktorki zapraszają dzieci do wspólnego leżakowania na podłodze sceny. Podczas gdy na białym ekranie wyświetlane są różnobarwne plamy, głos aktorki zachęca do spokojnego oddychania i w prosty sposób tłumaczy znaczenie poszczególnych kolorów.
"Świat WOW!" to atrakcyjne wizualnie i dźwiękowo zanurzenie w teatralny świat dla maluchów od pierwszego roku życia, które może stanowić dobry punkt wyjścia do zapoznawania dziecka ze sztuką sceniczną. Polecam zwłaszcza uwadze rodziców dzieci najnajmłodszych (od roczniaków do dwulatków) - moja trzylatka już się trochę rozpraszała, choć wciąż z ciekawością śledziła zabawę cieniami (bo "potwór zjadł panią"). A i samym rodzicom na widok prostych,acz pięknych obrazów zdarzy się pewnie nie raz pomyśleć: "wow!"
Reżyseria, scenariusz i choreografia: Piotr Soroka
Reżyseria światła: Alicja Pietrucka
Scenografia: Adam Królikowski
Muzyka: Michał Lis
Obsada: Aneta Głuch-Klucznik, Aleksandra Mazoń
Komentarze
Prześlij komentarz